Τελ. ενημέρωση:
08-Sep-2020

Η κρίσιμη συμμετοχή του Καναδού ιατρού Rowntree στην πρώτη in vivo αιμοκάθαρση το 1913 στο νοσοκομείο Johns Hopkins της Βαλτιμόρης των ΗΠΑ, υπό την καθοδήγηση του John Jacob Abel, ήταν μόνο μία από τις σημαντικές συνεισφορές του Rowntree στη Νεφρολογία. Ήταν ήδη πρωτοπόρος, με τη βοήθεια του John T. Geraghty, στη χρήση μιας δοκιμασίας νεφρικής λειτουργίας με έγχυση φαινολοσουλφονυλοφθαλεΐνης (PSP) και την ανίχνευσή της στα ούρα, η οποία χρησιμοποιήθηκε κλινικά για μισό αιώνα. Ο Rowntree χρησιμοποίησε μια τεχνική αραίωσης χρωστικών για να μελετήσει τον όγκο πλάσματος σε κανονικές συνθήκες και σε ασθενείς, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με νεφρική νόσο. Μετακόμισε στη Μινεάπολη το 1915 και εκεί εργάστηκε πάνω στην υπερφόρτωση ύδατος και την υπονατριαιμία καθώς και στη συγκέντρωση ιόντων υδρογόνου στο αίμα, χρησιμοποιώντας μια μέθοδο ρυθμιστικών που δημιούργησε. Στη συνέχεια, προς τα τέλη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εργάστηκε στη Γαλλία στον τομέα της αεροπορικής ιατρικής, αξιολογώντας τη σωματική και ψυχολογική καταλληλότητα υποψήφιων πιλότων. Μετά τον πόλεμο, μεταξύ πολλών προτάσεων που του έγιναν, δέχθηκε την έδρα της Ιατρικής στην περίφημη Κλινική Mayo, με στόχο την επίβλεψη και δημιουργία νέων προγραμμάτων κλινικής έρευνας. Εκεί, από νωρίς, συμμετείχε με τον Osborne στην πρώτη χρήση ιωδιδίου για τη λήψη ακτινολογικών εικόνων των λειτουργικών νεφρών (ενδοφλέβιο ουρογράφημα, IVU), το οποίο εξακολουθεί να χρησιμοποιείται και σήμερα. Αργότερα, μελέτησε την θρόμβωση του αίματος σε εξωσωματικά κυκλώματα, περιέγραψε την ιστολογία οξείας νεφρίτιδας του λύκου μαζί με τον Norman Keith και εργάστηκε πάνω στο οίδημα σε ασθενείς με νεφρικές παθήσεις και άλλους. Τέλος, ήταν ένας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με τα εκχυλίσματα φλοιού των επινεφριδίων και ήταν πρωτοπόρος στη θεραπεία της νόσου του Addison, που ήταν θανατηφόρα μέχρι τότε. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου στην Κλινική Mayo, από το 1921 έως το 1932, χρησιμοποίησε την εμπειρία του από το Νοσοκομείο Johns Hopkins για να οργανώσει και να στελεχώσει οκτώ ιατρικές μονάδες υποειδικοτήτων, συμπεριλαμβανομένης μιας στη νεφρική Iατρική, οι συνεισφορές των οποίων παραμένουν εξαιρετικές και σήμερα. Ωστόσο, καθώς οι σχέσεις του με την Κλινική Mayo ψυχράθηκαν, αποχώρησε το 1931 και επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο της Φιλαδέλφειας, κοντά στον τόπο από όπου είχε αρχίσει. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε ως διευθυντής μονάδας αξιολόγησης ανδρών για θητεία στις ένοπλες δυνάμεις καθώς και για την αποκατάστασή τους - έργο για το οποίο έλαβε Προεδρική μνεία από τον Χάρι Σ Τρούμαν το 1946. Καθ' όλη την επαγγελματική του ζωή, συνέχισε σταθερά να κάνει δημοσιεύσεις για κλινικά και ερευνητικά θέματα. Επί παραδείγματι, δημοσίευσε περισσότερες από 100 εργασίες τη δεκαετία του 1920, όντας ακόμα στην Κλινική Mayo, ένα αξιοσημείωτο ρεκόρ για την περίοδο. Η τελευταία του εργασία δημοσιεύθηκε λίγο πριν από τον θάνατό του το 1959, 50 χρόνια μετά την πρώτη του δημοσίευση ως γενικός ιατρός στο Κάμντεν του Νιου Τζέρσεϋ.

Λέξεις ευρετηρίου: Αεροπορική Ιατρική, Δοκιμασίες νεφρικής λειτουργίας, Έγχυση phenolsulphonephthalein, Ενδοφλέβιος πυελογραφία, Ιστορία αιμοκάθαρσης, Leonard George Rowntree, Νόσος του Addison.