Τελ. ενημέρωση:
31-May-2016

Σε ποιον απευθύνεται το αφιέρωμα τούτο; Σε αυτόν που η απάντησή του δεν είναι «ποτέ». Το (σωστό) ερώτημα «πότε;» αντικαθιστά το (λάθος) αίτημα «να μην πεθαίνει ο άνθρωπος» («απαγορευμένος θάνατος»). Όταν η ποιότητα ζωής από θετική μεταπίπτει σε αρνητική, είναι η ώρα να καλωσορίσομε τον ωραίο ώριμο στην ώρα του θάνατο; Ο επίσκοπος Ευγένιος Βούλγαρης απάντησε «όταν έλθη το χρεών [πεπρωμένο], το οποίον πράως τε και αταράχως περιμένω, [στέργω] να ευθανατήσω [καλοθανατήσω]». Στην εποχή του το πότε ταυτίζονταν με το πώς. Στην εποχή μας; Τα προτελεύτια διλήμματα παραμένουν. Οι μακροχρόνιοι φροντιστές ανίατα πασχόντων μπορεί να έχουν μια καθαρότερη εικόνα τού πότε ο θάνατος είναι καλοδεχούμενος: έχουν βιώσει στο πετσί τους τον ορισμό της υγείας της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, από τον οποίο, ατυχώς, απουσιάζει ο θάνατος (δεν είναι λοιπόν μέρος της ζωής;) Οχτώ άνθρωποι, που οι δρόμοι τους είχαν στο παρελθόν συναντηθεί, βρέθηκαν όλοι μαζί για μιάμιση ώρα το μεσημέρι του Σαββάτου 22 Νοεμβρίου 2014 στη διασταύρωση του «πότε». Έθεσαν ανοιχτά το ερώτημα («το ταξίδι της ελπίδας», Κ. Βαζούρας) και τις αρχές αναζήτησης μιας ορθής απάντησης («αλαζονία ή αποδοχή;», Α. Προκοπίου), και εισέφεραν την απάντηση των Ευαγγελίων (π Σ. Ατματζίδης), των φιλοσόφων (Α. Κερασίδου), των νόμων (Ε. Μαραγκάκη), της ιστορίας (Σ. Γερουλάνος), της κοινωνίας (Κ. Γάτσιου), και τη δική τους (Γ. Δημολιάτης). Το ακροατήριο πρόσθεσε τις πινελιές του. Η Ποίηση τις συλλήψεις της (Κ. Καβάφης). Περιμένομε τις δικές σας, αναγνώστες. Ήδη ο Δ. Σιδερής μας έδωσε τις δικές του (τα τρία Εγώ μας: η γέννηση κι ο θάνατός τους).

Λέξεις ευρετηρίου: Aυτοεξυπηρέτηση, Διαθήκη ζωής, Ευθανασία, Καλός θάνατος, Πότε πρέπει να πεθαίνομε (ΠΠΠ), Πότε πρέπει να πεθάνω εγώ (ΠΠΠΕ), Πρόωρος/ώριμος/μετάωρος θάνατος, Φροντιστής.