Τελ. ενημέρωση:
19-Jan-2016

Το μόνο βέβαιο γεγονός στη ζωή ενός ανθρώπου είναι ο θάνατος. Σχεδόν όλοι οι πολιτισμοί πιστεύουν στην πνευματική υπόσταση των όντων και σε κάποιας μορφής μεταθανάτια ζωή. Οι πρακτικές κήδευσης του νεκρού τείνουν να συνδέονται στενά με αυτές τις πεποιθήσεις. Η αποτέφρωση αποτελεί μία από τις εν λόγω πρακτικές, η οποία άρχισε να επαναχρησιμοποιείται στην Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα και σήμερα επιτρέπεται στην πλειοψηφία των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), καθώς και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου. Η δημιουργία ενός κέντρου αποτέφρωσης νεκρών στην Ελλάδα έχει ήδη καθυστερήσει, παρά την πάροδο 9 ετών από την πρώτη νομοθετική πράξη νομιμοποίησής της. Η εμπλοκή του ιατροδικαστή στη διαδικασία της αποτέφρωσης ανάγεται στο πιστοποιητικό που πρέπει να εκδώσει βάσει του Ν 4277/2014. Το παρόν άρθρο πραγματεύεται το συγκεκριμένο θέμα, ενώ γίνεται και μια ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας προκειμένου να διερευνηθούν τα προβλήματα που ανέκυψαν σε χώρες οι οποίες εφαρμόζουν την αποτέφρωση αρκετά χρόνια. Το θέμα της αποτέφρωσης των νεκρών αποτελούσε, αποτελεί και πιθανότατα θα αποτελεί ένα ακανθώδες ζήτημα για την ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, επειδή συνιστά μια πρακτική κήδευσης που είναι αποδεκτή από ένα μεγάλο αριθμό ατόμων παγκόσμια, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πλέον σε όλες του τις πτυχές. Στο παρόν άρθρο αναδεικνύεται η ασάφεια του νομοθετικού πλαισίου, κυρίως όσον αφορά στην εμπλοκή του ιατροδικαστή στη διαδικασία της αποτέφρωσης. Ο ιατροδικαστής δεν είναι ούτε αστυνομικός ούτε δικαστής, αλλά λειτουργεί ως πραγματογνώμονας σε θέματα που αναφέρονται στην ιατρική επιστήμη.

Λέξεις ευρετηρίου: Αποτέφρωση, Ελλάδα, Ιατροδικαστική.