Τελ. ενημέρωση:
04-Feb-2015

Μέχρι πρόσφατα, οι μόνες θεραπευτικές επιλογές στο μεταστατικό μελάνωμα ήταν η ανοσοθεραπεία με υψηλές δόσεις ιντερλευκίνης-2 (IL-2), θεραπεία τοξική και μη ευρέως διαθέσιμη, καθώς και η παρηγορητική χημειοθεραπεία με δακαρβαζίνη, η οποία δεν έχει δειχθεί ότι προσφέρει όφελος επιβίωσης. Η πρόγνωση των ασθενών ήταν πτωχή, ενώ επί 20 έτη κανένα νέο φάρμακο ή συνδυασμός δεν οδήγησε σε βελτίωση αυτής. Η αποκρυπτογράφηση, τα τελευταία έτη, των μοριακών μηχανισμών που διέπουν το κακόηθες μελάνωμα οδήγησε στην ανάπτυξη και την επιτυχή εφαρμογή στην κλινική πράξη νέων παραγόντων, όπως οι αναστολείς BRAF και οι αναστολείς MEK. Επίσης, η βαθύτερη γνώση των μηχανισμών διαφυγής του όγκου από την ανοσοεπιτήρηση οδήγησε στην ανάπτυξη των αντι-CTLA-4 και αντι-PD-1 αντισωμάτων, τα οποία είναι δραστικά στο μελάνωμα ενώ δοκιμάζονται με ενθαρρυντικά αποτελέσματα και σε άλλα συμπαγή νεοπλάσματα. Αυτή η πρόσφατη έκρηξη γνώσης μεταφράστηκε σε αύξηση της συνολικής επιβίωσης για πρώτη φορά, καθώς και σε βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών με μεταστατικό μελάνωμα. Όμως, πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα, όπως η κατάλληλη αλληλουχία των θεραπευτικών χειρισμών και οι βέλτιστοι συνδυασμοί τους, αλλά και ποια θα είναι η θέση των νέων φαρμακευτικών προϊόντων, όπως οι αναστολείς του μονοπατιού PI3K/AKT/mTOR. Στην παρούσα ανασκόπηση επιχειρείται η συγκέντρωση της δημοσιευμένης κατά τα τελευταία έτη βιβλιογραφίας που αφορά στην αντιμετώπιση του μεταστατικού μελανώματος σχετικά με παράγοντες που περιλαμβάνονται στις σύγχρονες κατευθυντήριες οδηγίες.

Λέξεις ευρετηρίου: Ανοσοθεραπεία, Βεμουραφενίμπη (vemurafenib), BRAF, Ιπιλιμουμάμπη (ipilimumab), Μελάνωμα, PD-1.